بدم میاد
بیست سالگی...
زمانیست که تو جوانی...
باید زندگی کنی... اغاز خوشی هاست...
استقلالت...غرورت...شهوتت...ارادت...
تفکرت...احساست...ایمانت...اندیشه ات...
بزرگی ات...همه و همه...می خوان اغاز بشن...
می خوان خودشونو نشون بدن...
می خوای احساس ادم بودن کنی...
احساس انسان بودن...
احساس بزرگ شدن...
احساس کسی بودن برا خودت...
می خوای تفکراتت رو سامان بدی...
می خوای احساس دوست داشتن کنی...
اما...اما...
اما همین زمانه...که از عالم و ادم برات میباره...
غرورت خورد میشه...ادم بودنت میره زیر سوال...
ایمانت رسم ابلهان خطاب میشه...
احساست شکسته میشه...
استقلالت سلب میشه...
شهوتت منع میشه...
اندیشه ات خار تلقی میشه...
دوست داشتن به سخره میره...
دارو ندارت له میشه...
زیر دست و پاهای بی رحم از ما بهترون...
تمسخر و حقارت وجودمون رو میگیره...
همین زمانه که بودنمون در نطفه...
در همون نطفه...خفه میشه...
از همون 20 سالگی شروع میشه...
خرد شدن...شکستن...تمام معنا میشه...
ذره ذره جون میدی...جون می کنی...
دست و پا می زنی...
اما هیچ از هیچ تکون نمی خوره...
تو میمیری...تو له میشی...
تو تموم میشی...و دنیا هنوز سر جاشه...
و..دنیا...هنوز...سر...جاشه...
بیست سالگی...زمانی که تو فکر کردی...
جوان شدی...مرد شدی...بزرگ شدی...
همه چی به طرف هجوم میاره...
میشه جان سالم به در برد...
اما سخته...خیلی سخته...خیلی خیلی سخته...
نباید از هیچ تلاشی دریغ کرد...
با تمام وجود... یا جون بکن...
یا تلاش کن و جون سالم به در بر...
اینجا جنگل نیست...اینجا دنیایه ادماست...
بترسید...
که ما خیلی زود خدا را فراموش کردیم...
خیلی زود بود...
با این وجود...
هنوز امید در چشمان من و توست...
اینجا زمین است...
و ما ادم...
بیست سالگی...همین...
سایت اصلی باتو...اینم